بزرگنمايي:

خبریزد- در این مطلب می خوانیم: نامگذاری خیابان‌ها، میادین و کوچه‌ها و معابر ... در هر شهری، از مهم‌ترین اقداماتی است که مدیران و تصمیم‌سازان برای شهروندان آن شهر انجام میدهند.
هرچند این نامگذاری‌ها تابع سیاست‌ها و قوانین خاصی است اما اماکن شهری اعم از کوچه و خیابان و میدان جزئی از خاطرات شهروندان محسوب می‌شود و آمد و شد هرروزه مردم از این معابر، آنها را به بخشی از خانه و زندگی آنها تبدیل کرده است.
نمی‌توان با هر بهانه‌ و هر مناسبتی، نام پیشین را پاک کرد و نامی تازه بر آن گذاشت و از شهروندان نیز انتظار داشت که بلافاصله پس از تصویب، نام جدید را بپذیرند و به‌کار برند. استواری هویت و تاریخ هر شهری، نیازمند اتخاذ راهبردی درست در این موضوع است زیرا بسیاری از نام ها ریشه در هویتی دارند که نمی‌توان به آسانی در آن دست برد. نتیجه عملکرد نامناسب مدیریت شهری باعث می شود که شهروندان ترجیح می‌دهند همچنان از نام‌هایی که با آن خاطره دارند استفاده کنند.
در کنار این موضوع، شاخص‌های نام‌گذاری معابر، مدیران شهری را به سمت انتخاب نام‌هایی متناسب با فرهنگ جامعه سوق می‌دهد؛ این اسامی بایستی با ویژگی‌های محله ارتباط و سنخیت داشته باشد؛ شهروندان به اسامی علاقه‌مند بوده و احساس ارتباط نمایند و مردم به اسامی اعتماد کرده و آن را به سرعت در صحبت‌های روزمره خود به کار ببرند.
این حداقل حقی است که شهروندان در نام‌گذاری معابر محله خود دارند و مدیریت شهری و شورای شهر نباید از آن غافل باشند. ساده‌ترین کار نیز انجام یک نظرسنجی از بافت مسکونی در کنار سایر شاخص‌هاست. اسامی تحمیلی اگرچه در بلندمدت و به ناچار در بین مردم مطرح می‌شود ولی به‌کاربردن آن رضایت‌خاطر را به‌دنبال ندارد.
با نگاهی به بند 24 ماده 71 قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور می‌بینیم که این ماده قانونی به صراحت بر نقش استصوابی شورای شهر بر نامگذاری معابر تاکید نموده است.
در این بخش از قانون مذکور این گونه مقرر شده که تصویب نامگذاری معابر، میادین، خیابانها، کوچه و کوی در حوزه شهری و همچنین تغییر نام آنها با رعایت مقررات مربوط از جمله وظایف شورای شهر محسوب می‌شود.
اما پرسش اصلی این است که آیا شورای شهر صرفا با اتکا به این قانون و بدون توجه به ابعاد اجتماعی و فرهنگی، می‌تواند خیابان‌ها و اماکن را نامگذاری و بازنامگذاری کند؟.
برخی کارکردهای این نامگذاری‌ها و تغییر نام‌ها به مواردی چون تسهیل مدیریت بهینه در شهر، هویت‌بخشی به فضاها، ایجاد احساس تعلق در بین شهروندان، مدیریت بهینه اطلاعات شهری شهروندان، تعیین جایگاه شهروندان و کسبه مستقر در آن و تشخیص نگرش به بافت خاص شهری برمی‌گردد.
همه این کارکردهای مثبت، به‌راحتی و با نامگذاری‌های غیراصولی، می‌تواند به ضد‌خودش بدل شود و کاملا کارکردی منفی به‌دنبال داشته باشند.
موضوع دیگر سیاسی ندیدن نامگذاری‌هاست؛آفت نامگذاری معابر و خیابان‌ها، حاکمیت نگاه سیاسی است زیرا در آن صورت هر گروهی که حاکم بر شورا شد، نامگذاری‌های گروه‌های قبلی را نقض کرده و نامی مطابق با سلیقه خود انتخاب می‌کند.
همین نامگذاری‌های پی در پی هم هست که موجبات سردرگمی مردم را فراهم می کند و آنها را بیش از پیش از مدیریت شهری دور می‌کند و حس مقاومت را در آنها برمی‌انگیزد.
پیشنهاد میشود تا موضوع راسیاسی نبینند و انتخاب براساس عناصر هویتی و محلی باشد.تصمیم خوبی که شورا شهر یزد در این رابطه انجام داد نام گذاری دو خیابان به نام دو هنرمند برجسته خوشنویسی استاد رهبر و استاد حرازی بود.
مطمئنا این دسته از نامگذاری ها بیشتر به مذاق مردم یزد خوش می اید. در استان یزد هنرمندان و فرهیختگان نام آوری بسیاری هستند که شورای شهر به عنوان نمایندگان مردم میتواند این حق را ادا نماید.