چاپ

خبر یزد - به همراه خانواده به اردوگاه آموزشی پدر رفته بودیم، همه گرداگرد پدر گرم گفت‏و‎گو بودند و می‌گفتند و می‌خندیدند اما من در این میان دوست داشتم که با تفنگی بازی کنم که البته با تفنگ‎های اسباب‎بازی فرق داشت و برای قد و قواره من زیادی بزرگ بود و حتی با هر دو دستم هم نمی‌توانستم آن را بلند کنم. این آخرین چیزی است که از پدرم به یاد دارم.

این‌ها صحبت‎های فرزند شهید «یدالله طالبی» از شهدای یزدی دوران دفاع مقدس است که در سه سالگی از داشتن نعمت پدر در راه دفاع از نظام و نوامیس وطن، محروم شده و به گفته خودش، تمام این سال‌ها را با چند خاطره محو و کمرنگ از پدر گذرانده است.
«احمد طالبی» در گفت‌‏و‎گو با خبرنگار ایسنا، با بیان این که درک زیادی از شهادت پدرش در آن سال‌ها نداشته است، تصریح می‌کند: اوایل، شهادت پدر تاثیر زیادی بر زندگی من که کودکی بیش نبودم، نداشت چرا که توجه زیاد اطرافیان باعث شده بود خیلی این کمبود را احساس نکنم ولی به تدریج در سال‎‎های بعدی که بزرگتر شدم، در هنگامه‏‌های مختلف رنج نبود او را با پوست و خون درک کردم.
وی از پیچیده بودن درگیری‌های ذهنی خود در رابطه با شهادت پدرش در سال‎های پس از کودکی یاد می‌کند و می‌گوید: نبود پدر در دوران مختلف زندگی به شکل‌های متفاوتی برایم نمود پیدا کرد به طوری که گاهی کمتر و گاهی بیشتر آن را احساس می‌کردم.
معاون جوانان اداره کل ورزش و جوانان استان که سومین فرزند از چهار فرزند این شهید است، اظهار می‎کند: هرچند به لحاظ اقتصادی زندگی وضعیت قابل قبولی داشتیم و بار مشکلات اقتصادی زیاد نبود اما تمام فشار اداره و مدیریت زندگی و تربیت فرزندان بر دوش مادرم بود.
طالبی در پایان نیز در رابطه با تفاوت فرزندان شهید با سایر فرزندانی که پدر خود را از دست داده‎اند، می‌گوید: یتیم بودن همان یتیم بودن است با این تفاوت که فرزندان شهید نگاه مثبت جامعه و ساختارهای حمایتی قوی‌تری دارند و شاید ضروری به نظر رسد که نگاه حمایتی و ساختارهای پشتیبان را برای همه کودکانی که به هر شکلی با فقدان یکی از والدین خود مواجه می‌شوند، داشته باشیم.
انتهای پیام