چاپ

خبریزد- در ادامه این مطلب که در شماره 4693 روزنامه منتشر شد، آمده است: اگر ایران و ایرانی در دیدگاه جهانیان بدین می نازد که جایگه تمدّن ها و آوردگه اندیشه های نیک بوده اند، بی گمان این افتخار رهین کوشش مردان و زنان سرزمین هایی بوده که این بار گران را بر دوش کشیده و از گذشته به اکنون آورده اند.
به گواه تاریخ، یکی از این سرزمین ها، یزد کهن است که بر دامنه روستای «ارنان» اش سنگ نگاره های دوازده هزارساله جای دارد و در میان «فهرج» اش نخستین نیایشگاه اسلامی قرار دارد که بر دیوارهای کنگره دار خود، نگاره های ساسانی نقش است و بر فراز «میبد» اش کهن دژی باستانی واقع است که پیچ در پیچ و پنج اشکوب است.
«غربال بیز» چندین هزار ساله ای دارد که یادگاری های مهرپرستی و مزداپرستی در دل خاکش غنوده است، «ندوشنی» دارد که رازهای تاریخ اعصار و قرون را در دل نهفته دارد.
سرو کهن «ابرقو»یش، چهارهزار سال تاریخ سبز را در خود نهفته دارد، مسجد جامعی در یزد با هزار و اندی پیشینه دارد که در آن شکوه هنر معماری و اوج آفرینش هنرمندان یزدی نمایانگر است.
و به دیگر سخن، سرزمینی دارد که نام های باستانی « آریج و سانیج و فرافر و کسنویه و مدوار و مهرپادین و هدش» ، نشان از کهنگی اش می دهد.
بهدینانی دارد که هنوز از پس هزاران سال به همان زبان نیاکان خود سخن می گویند و والاتر از آن مردمی دارد که با پایبندی به سنّت سالیان دراز نیاکان خویش، پیوندی استوار با آیین محمّدی برقرار نموده و شادمانه و سرفرازانه با دیگر خداپرستان ایرانی همزیستی می کنند.
اگر یزد را «نگین کویر» خوانده اند؛ اگر یزد را «عروس کویر» دانسته اند؛ و اگر یزد را «مروارید کویر» بر شمرده اند، همه در سایۀ کوشش ها و تلاش های مردمان نیک کردار و نیک گفتار و نیک رفتاری بوده است که: آب را چونان قطرۀ مروارید در صدف همّت خویش نهان داشته و جز از روی نیاز بر نداشته اند.
و خاک را چون نگینی گرانبها نگه داشته و جز از برای کاشتن و برداشتن از آن بهره نبرده اند.
و خاک و آب را مقدّس پنداشته و با پیوند آن، زمینی سرسبز، دشتی پربار و حاصلی شاداب ساخته و آن را «عروس کویر» ساخته اند.
یزد کنونی به اندازۀ یک تاریخ، دیدنی و شگفتی دارد؛ هنوز کوچه های تنگ و باریک دشمن شکارش پا برجاست که گه گاه به آشتی کنانی شیرین بدل می شود.
هنوز نیایشگاه هایی باستانی دارد که بوی دود و کُندر از فراز آن به آسمان می رود. هنوز آب انبارهایی دارد که به اندازۀ همّت انسان ها آب را در خود جای داده و کام تشنۀ مسافران کویر را سیراب می کند.
هنوز کاریزهایی دارد که صدای تیشۀ تلاش از درون آن در دل خاک می پیچد و آبی به زلالی اشک چشم در آن جاری است.
هنوز خانه هایی دارد که با کوبه های صمیمیّت و پنج دری های مهر و محبّت باز و بسته می شود و در پرتو جام های رنگارنگ آن، خورشید، همان هفت رنگ ذاتی اش را دارد و در حوض آبی آن ماهی های قرمز و قهوه ای صفا و وفا در پیچ و تابند.
هنوز مساجدی دارد که بر فراز گلدسته های آن، بانگ ایمان بلند است و در پناه ایوان فیروزه ای رنگ آن بندگانی خاکسار، بر زمین خدا نماز عشق می خوانند.
هنوز بادگیر هایی دارد که به اندازۀ ده ها فرسنگ، نسیم عشق را درون خود جاری کرده و بر گونه های تفتیدۀ کویریان می وزاند.
و سرانجام اینکه، هنوز مردمی دارد که با پشتگرمی به گذشته پر بار و غنی خود، ره به پیش می سپرند و کمتر اسیر دگرگونی های زمانه می شوند.
بی گمان یزد کهن را نمی توان با این کوته گفتار شناساند. امّا به حکم این سخن مولانا که گفت:
گر بریزی بحر را در کوزه ای *** چند گنجد؟ قسمت یک روزه ای
سخن به پایان برده می شود.
روزنامه پیمان یزد به صاحب امتیازی و مدیرمسئولی محمدمسعود ارکان در گستره استان یزد منتشر و توزیع می شود.
189 رسانه در استان یزد مجوز دارند که از این تعداد 137 مجوز متعلق به نشریات چاپی، 34 مورد متعلق به رسانه های برخط (خبرگزاری و پایگاه خبری) و ١8 مجوز هم مربوط به رسانه های الکترونیک غیر برخط است.