خبر یزد -

به گزارش خبرنگار فارس از یزد، مصطفی حیدری جوانی 36 ساله و آخرین فرزند خانواده ای پنج نفره در یزد است که مانند دو برادر دیگر خود ناشنوا است که از بدو تولد نه صدایی را می‌شنیده و نه قدرت تکلم داشته اما هوش بالایی دارد و با اشارتی متوجه منظورمان خواهد شد و با کوچکترین تغییری در حالت چهره و یا نوع نشست و برخاستمان متوجه خواسته و نیاز ما می شود اما جالب اینکه کسی متوجه خواسته ها و نظرات و نیازهای آن ها نیست.
او از نخستین مقطع تحصیلی در مدرسه ناشنوایان درس خوانده و دیپلم خود را در یزد گرفته اما علاقه ای که به فوتبال داشته او را به مدرسه فوتبال کشانده تا از همان دوران کودکی به ورزش مورد علاقه خود بپردازد و شور و انگیزه زیادی که برای زندگی کردن داشته را دنبال کند.
نقطه پررنگ زندگی مصطفی، ورزش است؛ فوتبال! به قول خودش دیوانه‌وار به فوتبال علاقه دارد. از نوجوانی فعالیت حرفه ای خود را شروع می‌کند و کلی عنوان قهرمانی استانی و کشوری دارد، اما مهم‌ترینش کسب عنوان گلزن برتر جهان فوتسال 2011 سوئد و صعود به المپیک 2021 برزیل است.
مصطفی در حال حاضر عضو تیم ملی فوتسال و فوتبال ناشنوایان ایران است و افتخارات زیادی از جمله ستاره تیم ملی فوتسال ناشنوایان ایران و قهرمان جام ملت‌های آسیایی، آقای گل مسابقات آسیا و عنوان پنجم فوتبال المپیک ناشنوایان، نایب قهرمان فوتسال آسیا و گلزن برتر جهان، عنوان پنجم المپیک آسیا و صعود به المپیک برزیل را کسب کرده است اما از بی مهری مسئولان گلایه دارد.
از گله های مصطفی که دل پر دردی هم دارد، تفاوت نگاه مسئولان و عملکرد آن ها در سطح کشور در برخورد با ورزشکاران و مقام آوران است و معتقد است نگاه های متفاوت در استان و شهر یزد هم به وفور دیده می شود. او معتقد است که یک ورزشکار نیازمند توجه‌های مالی و معنوی بوده و این شیوه‌ای است که در اکثر کشورهای جهان مرسوم است اما مسئولان ما این شیوه را بلد نیستند و یا به شکلی رفتار می کنند که چیزی نمی دانند.
جایی برای تمرین نداریم
به گفته مصطفی، دغدغه های ما ورزشکاران داشتن امنیت شغلی و مالی در حالیکه حتی در منزل استیجاری باید روزگار سپری کنیم و توانی برای خانه دار شدن نیست.
او از دیگر بی مهری های مسئولان هم گلایه دارد و با اشاره به اینکه حتی برای تمرینات هم مشکل داریم و یزد با این همه فضا و امکانات جایی برای تمرین ما ندارد گفت: انتظار ما ورزشکاران تامین فضایی مناسب برای تمرینات دوره ای و یا برگزاری اردوهای مناسب است اما مسئولان به این موضوعات ساده هم توجهی ندارند و امروز که هزینه های زیادی را باید در این زمینه ها پرداخت کنیم عرصه را خالی کرده و حمایتی از ما نمی کنند.
این طور که مصطفی می گوید، بی مهری ها تمامی ندارد و در شرایطی که کرونا دامنگیر همگان شده و بسیاری از باشگاه های ورزشی هم تعطیل هستند و عملا کارایی ندارند، تنها باشگاه تمرینی ناشنوایان هم از آن ها گرفته شده و به گروه های دیگری داده اند.
او می گوید "باشگاه های مختلفی از مدت ها قبل برای تمرین در اختیارمان بوده اما حالا همین باشگاه ها را هم از ما گرفته و به افراد یا سانس های خصوصی واگذار کرده اند".
عاشق ورزش و نگران آینده هستم
وی ادامه داد: تنها تایمی که می توانیم استفاده کنیم، وقت های مرده و در اوج گرمای ظهر مثل ساعات 14 و 16 که بشدت انجام تمرینات سخت و طاقت فرسا است.
این قهرمان ناشنوای یزدی نداشتن پشتیبانی مالی را عاملی برای بی توجهی به ورزشی که عاشقانه دوست دارد آن را انجام دهد می داند اما بیش از آن نگران آینده است که این نگرانی اجازه پرداختن به ورزش را از او می گیرد.
مصطفی می گوید: چندباری به فدراسیون مراجعه داشتم و فدراسیون علیرغم وعده های متعددی که برای حمایت از ما داده است نتوانسته به وعهده های خود پایبند باشد. بیشتر به نورچشمی ها رسیدگی می شود و ورزشکارانی که قدرت بیشتری داشته باشند قطعا رسیدگی بهتری هم می بینند اما برای ما که در شهرستان هستیم و قدرت تکلم هم نداریم همیشه باید برای تامین هزینه ها و برنامه هایی برای رشد و پیشرفت لنگ بزنیم. همه این ها کافی است تا نگران آینده باشم.
او ادامه داد: علاقه ی زیادی به مربی گری برای ناشنوایان دارم اما متاسفانه چنین موقعیتی را تاکنون به دست نیاوردم و به جرات می توانم بگویم اجازه این کار را هم به من نمی دهند.
رمضانعلی نجاتی؛ معلم و اخبار گوی جامعه ناشنوایان است و از ابتدا صحبت های ما را به گوش مصطفی رساند و گفته های مصطفی را برای خبرنگار فارس بازگو کرد. او در خصوص این علاقه و آرزوی مصطفی به مربیگری معتقد است بهترین معلم و مربی برای ناشنوایان خود آن ها هستند و به مراتب بهتر می توانند نسبت به مربیان شنوا ارتباط برقرار کنند، اما متاسفانه این شانس را به آنها نمی دهند و حتی حاضر نیستند یکبار هم تجربه کنند و نتیجه کار را ببینند.
انتهای پیام/ص/ن