خبر یزد - ایسنا / دانشمندان طی مطالعه‌ای جدید اعلام کردند که ممکن است ریزذرات مشاهده شده در رسوبات کف اقیانوس، نشانگر رد یک دنباله‌دار عظیم در بیش از 12 هزار سال پیش باشند که آب و هوای زمین را تغییر داده است.
دانشمندان شواهد جدیدی یافته‌اند که نشان می‌دهد یک دنباله‌دار عظیم ممکن است بیش از 12 هزار سال پیش باعث آشفتگی آب و هوایی در زمین شده باشد و دوران «دریاس جوان»(Younger Dryas) را آغاز کرده باشد.
بازار ![]()
به نقل از لایوساینس، ذرات ریزی که در هسته‌های رسوبی اقیانوس شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که غبار ناشی از یک دنباله‌دار بزرگ در حال متلاشی شدن، حدوداً در آغاز رویداد «دریاس جوان» وارد جو زمین شده است. این دوره، بازه زمانی از سرمایش ناگهانی بود که باعث شد دمای نیم‌کره شمالی در حدود یک سال تا 10 درجه سانتی‌گراد کاهش یابد.
«ولادیمیر سلموویچ»(Vladimir Tselmovich) دانشمند زمین در «رصدخانه ژئوفیزیک بوروک»(Borok) در روسیه و یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: مقدار غبار دنباله‌دار در جو به اندازه‌ای بود که موجب یک زمستان کوتاه‌مدت و درنهایت منجر به یک دوره طولانی سرمایش شود.
پس از 7 هزار سال گرم شدن تدریجی، زمین حدود 12هزار و 900 سال پیش یک دوره سرمایش سریع را تجربه کرد. این دوران سردتر موسوم به «دریاس جوان» و برگرفته از گل‌های وحشی «درایاس» است که در دماهای سردتر رشد می‌کردند و حدود 1200 سال به طول انجامید تا اینکه گرمایش از سر گرفته شد.
فرضیه‌های متعددی برای چگونگی آغاز «دریاس جوان» وجود دارند. بیشتر دانشمندان فکر می‌کنند که دریاچه‌های آب شیرین سرد با ذوب شدن یخچال‌های طبیعی زمین به اقیانوس‌ها سرازیر شدند و این امر جریان‌های اقیانوسی بزرگ را که آب گرم را از مناطق گرمسیری به سمت شمال می‌آوردند، تضعیف کرد.
برخی دیگر پیشنهاد کرده‌اند که برخوردهای یک دنباله‌دار در حال متلاشی شدن، جو را با غبار پر کرده و ورقه‌های یخی(یخسارها) سیاره را بی‌ثبات کرده و باعث سرمایش طولانی‌مدت شده است. با این حال، هیچ‌کس شواهدی از یک دهانه برخوردی مربوط به آغاز «دریاس جوان» که می‌توانسته چنین رویدادی را آغاز کند، نیافته است. علاوه بر این، برخی از دانشمندان ادعا می‌کنند که برخی از شواهد فرضی برای این فرضیه مانند سیاه‌چاله‌ها که حاوی فلزات رایج در سیارک‌ها از حدود آغاز «دریاس جوان» هستند را می‌توان با فرآیندهای عادی‌تر توضیح داد.
دانشمندان در این مطالعه، هسته‌های رسوبات اقیانوسی از «خلیج بافین»(Baffin Bay) را برای جستجوی شواهدی از برخورد احتمالی بررسی کردند. این تیم ذرات فلزی کوچکی را یافتند که می‌توانستند از گرد و غبار دنباله‌دارها آمده باشند. آنها همچنین ذرات کوچکتری را یافتند که در عناصر موجود در دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها رایج هستند. آنها ذرات کروی میکروسکوپی را مشاهده کردند که به احتمال زیاد روی زمین تشکیل شده‌اند، اما ممکن است حاوی مقادیر کمی از مواد یک دنباله‌دار یا سیارک باشند. همه این یافته‌ها تقریباً همزمان با شروع دوره «دریاس جوان» ظاهر شدند.
این مطالعه، مستقیماً فرضیه برخورد را تأیید نمی‌کند. در عوض، ذرات به عنوان شواهد غیرمستقیم یک برخورد یا انفجار هوایی عمل می‌کنند. یعنی این امر زمانی رخ می‌دهد که یک شهاب‌سنگ قبل از برخورد به زمین در جو یک سیاره منفجر شود. دانشمندان در این مطالعه نوشتند: این برخوردها ممکن است از یک دنباله‌دار بزرگ در حال متلاشی شدن نشأت گرفته باشند که بعداً منجر به «دنباله‌دار انکه»(Comet Encke) و «بارش شهابی ثوری»(Taurid Complex)، شده است.
با این حال، برای تأیید این ادعاها به پژوهش‌های بیشتری نیاز است. این تیم قصد دارد سایر هسته‌های اقیانوسی را برای یافتن ذرات مشابه آزمایش کند تا تأیید کند که آیا «دریاس جوان» مدت کوتاهی پس از ظهور این ذرات در سوابق زمین‌شناسی آغاز شده است یا خیر.
این مطالعه در مجله PLOS One منتشر شده است.